Bir zamanlar, yemyeşil ağaçların uzandığı, nehirlerin berrak sularla aktığı büyük bir ormanda, Küçük Aslan adında bir yavru aslan yaşardı. Küçük Aslan, çok hareketli, meraklı ve oyun oynamayı çok seven biriydi. Ancak onun bir kusuru vardı: Sabırsız ve saygısızdı.
Ormandaki büyük hayvanlar ona nasihat vermeye çalıştığında dinlemez, yaşlıları yavaş ve sıkıcı bulurdu. Özellikle Fil Dede’yi! Fil Dede, uzun yıllardır ormanda yaşayan ve tüm hayvanların saygı duyduğu bilge bir fildi. Küçük Aslan, onu görünce hep gülerek, “Fil Dede çok yavaş! Onun yaşına gelirsem hiç yürümem, sadece yatarım!” diye dalga geçerdi.
Bir gün Küçük Aslan, nehir kenarında oynarken Fil Dede ile karşılaştı. Fil Dede sakince su içiyordu. Küçük Aslan gülerek ona seslendi:
“Fil Dede, neden bu kadar yavaş hareket ediyorsun? Eğer hızlı olmazsan hiçbir yere zamanında varamazsın!”
Fil Dede gülümsedi ve ona nazikçe cevap verdi:
“Her şeyin bir zamanı vardır, yavrum. Büyüklerine saygı gösteren, onların bilgisinden faydalanır ve daha çok şey öğrenir. Sabırlı olmayı bilmelisin.”
Ama Küçük Aslan bu sözleri önemsemedi, hızla koşarak oradan uzaklaştı.
O gün, Küçük Aslan ormanda dolaşmaya devam etti. Yeni yerler keşfetmek istiyordu ama yön duygusu çok iyi değildi. Bir süre sonra, yoğun ağaçların arasında kaybolduğunu fark etti. Orman kararmaya başlamıştı.
Korkuya kapılan Küçük Aslan sağa sola koşmaya başladı. “Ormandan çıkış yolu nerede?” diye bağırıyordu ama hiç kimse onu duymuyordu. Karanlık çökmeye başlamış, çevresinde yabancı sesler duyulmaya başlanmıştı.
Tam o sırada, ağır ama güven veren adımlarla biri yaklaştı. Küçük Aslan dikkatlice baktığında Fil Dede’nin ona doğru geldiğini gördü!
Fil Dede, Küçük Aslan’ın korkmuş halini görünce yumuşak bir sesle sordu:
“Ne oldu yavrum? Yoksa kayboldun mu?”
Küçük Aslan utanarak başını öne eğdi ve mırıldandı:
“Evet… Yolumu kaybettim. Ne tarafa gideceğimi bilmiyorum.”
Fil Dede, ona gülümseyerek şöyle dedi:
“Eğer büyüklerinin sözlerini dinleseydin ve sabırlı olmayı öğrenseydin, bu kadar korkmazdın. Ama merak etme, ben sana yardım edeceğim.”
Küçük Aslan, Fil Dede’nin yavaş ama emin adımlarla yürüdüğünü izledi. Artık onun bilgeliğini ve deneyimini küçümsemiyordu. Fil Dede ormanı o kadar iyi biliyordu ki en güvenli yolları seçerek Küçük Aslan’ı ailesinin yanına götürdü.
Eve döndüğünde, ailesi onu endişeyle karşıladı. Annesi:
“Nerelerdeydin? Seni çok merak ettik!” dedi.
Küçük Aslan utanarak yere baktı ve alçak sesle:
“Ormanda kayboldum ama Fil Dede bana yardım etti.” diye cevap verdi.
Babasının gözleri Fil Dede’ye minnetle baktı:
“Sana bir kez daha teşekkür borçluyuz, bilge dostum.”
O günden sonra Küçük Aslan, büyüklerine karşı daha saygılı ve nazik olmaya başladı. Artık Fil Dede’nin sözlerine kulak veriyor, onun anlattığı hikayeleri dinleyerek ormandaki tehlikeleri ve yaşam derslerini öğreniyordu.
Eskiden büyüklerini küçümseyen Küçük Aslan, artık onların bilgisinden faydalanarak daha güçlü ve akıllı bir aslan olmuştu.
Ve ormandaki tüm hayvanlar, Küçük Aslan’ın nasıl değiştiğini hayranlıkla izliyordu.