Bir varmış, bir yokmuş… Yemyeşil ağaçların uzandığı, rengârenk çiçeklerin açtığı büyük bir ormanda, nehir kenarına kurulmuş kocaman bir karınca yuvası varmış. Bu yuvada yüzlerce karınca yaşar, herkes büyük bir uyum içinde çalışırmış. Çünkü karıncalar çok çalışkanmış ve her biri üzerine düşen görevi bilirmiş.
Ancak bu yuva içinde, Kıvılcım adında bir karınca varmış ki, çalışmayı pek sevmezmiş. Oyun oynamak, kelebeklerin peşinden koşmak, çiçekler arasında dolaşmak ona daha eğlenceli gelirmiş.
Bir gün, Kraliçe Karınca bütün karıncaları yuva meydanına toplamış ve seslenmiş:
— Sevgili karıncalar! Kış yaklaşıyor. Eğer yeterince yiyecek toplayamazsak hepimiz aç kalırız. Bu yüzden herkesin görevini eksiksiz yerine getirmesi gerekiyor!
Karıncalar, Kraliçe’nin sözlerini büyük bir ciddiyetle dinlemiş ve hemen işe koyulmuşlar. Kimisi tahıl taneleri taşıyor, kimisi yaprakları kesiyor, kimisi de yuva yollarını düzenliyormuş. Ama Kıvılcım bunları yapmak istemiyormuş. İçinden, “Bu kadar çok karınca varken benim çalışmama gerek yok. Bir eksik olsam ne fark eder?” diye düşünmüş.
O gün yiyecek toplamaya çıkmak yerine, bir çimenin altına saklanıp uyuyakalmış. Günler geçtikçe Kıvılcım hep bir bahane uydurmuş:
— Bacaklarım ağrıyor!
— Bugün hava çok sıcak, biraz dinlenmeliyim.
— Belki yarın çalışırım.
Ama yarın hiç gelmemiş. Bütün arkadaşları büyük bir çabayla çalışırken, Kıvılcım hep oyun oynamış.
Aylar geçmiş, sonbaharın yaprakları dökülmeye başlamış, havalar soğumuş. Derken kış gelmiş… Artık dışarıda yiyecek bulmak imkânsız hale gelmiş. Karıncalar yuvalarına çekilip yaz boyu topladıkları yiyecekleri paylaşmaya başlamışlar.
Ancak kısa sürede bir sorun ortaya çıkmış! Yiyecekler yeterli değilmiş!
Kraliçe Karınca üzgün bir şekilde şöyle demiş:
— Eğer herkes üzerine düşeni yapsaydı şimdi hepimiz tok olurduk. Ama bazı karıncalar görevlerini aksattı ve bu yüzden hepimiz zor durumda kaldık.
Kıvılcım, Kraliçe’nin sözlerini duyunca başını öne eğmiş. Karnı açmış, üstelik arkadaşlarının da aç kalmasına sebep olduğunu fark etmiş. Büyük bir pişmanlık duymuş ve gözleri dolmuş.
“Özür dilerim!” demiş. “Sorumluluklarımı yerine getirmediğim için hepimiz zor duruma düştük. Ama bir daha asla tembellik yapmayacağım!”
Kraliçe Karınca, Kıvılcım’a gülümseyerek bakmış ve şöyle demiş:
— Hata yapmak önemli değil, önemli olan hatamızdan ders çıkarmaktır.
İlkbahar geldiğinde, karıncalar tekrar çalışmaya başlamışlar. Ama bu sefer Kıvılcım her zamankinden daha fazla çalışıyormuş. En büyük tahıl tanelerini taşımış, en güzel yaprakları toplamış. Artık biliyormuş ki herkesin yaptığı iş önemliymiş ve hiçbir karınca görevinden kaçmamalıymış.
Ve o günden sonra, karınca yuvasında bir daha yiyecek sıkıntısı yaşanmamış. Çünkü herkes, sorumluluklarını yerine getirmenin ne kadar önemli olduğunu öğrenmiş.
Ve masal burada bitmiş… Ama sorumluluklarımız hiç bitmemiş! 😊 🐜