Bir zamanlar, karlarla örtülü, sessiz mi sessiz bir orman vardı. Bu orman kış geldiğinde bembeyaz olur, ağaçlar kar taneleriyle süslenir, bütün canlılar yuvalarına çekilirdi. Ormanın derinliklerinde, annesiyle birlikte yaşayan küçük bir ayı vardı. Adı Tiltil’di. Tiltil, kışın karla oynamayı çok severdi ama bir o kadar da meraklıydı. Her şeyin neden olduğunu öğrenmek isterdi.
Bir sabah uyandığında, annesi henüz uyuyordu. Tiltil pencereye baktı ve dışarının bembeyaz olduğunu gördü. “Kar neden bu kadar beyaz, anne?” diye sormak istedi ama annesi derin uykudaydı. Küçük ayı daha fazla bekleyemedi. “Belki karın sırrını dışarıda öğrenirim,” diye düşündü ve sessizce yuvasından dışarı çıktı.
Tiltil, karlı ormanda yürürken dostu, Bilgin Baykuş’un yuvasına rastladı. Baykuş tam da bir ağacın dalında oturuyordu.
“Baykuş Amca, kar neden beyaz?” diye sordu Tiltil.
Bilgin Baykuş gülümsedi. “Ah, sevgili Tiltil, kar aslında buz kristallerinden oluşur. Güneş ışığı bu kristallere vurduğunda, ışık her yöne saçılır ve kar bize beyaz görünür,” dedi.
Tiltil anlamış gibi başını salladı ama bir soru daha vardı. “Ama Baykuş Amca, kışın her yer neden bu kadar sessiz?”
Baykuş kanatlarını açtı ve anlattı: “Kışın birçok hayvan yuvasına çekilir, çünkü yiyecek bulmak zordur. Bazıları da uyur, buna kış uykusu deriz. Senin annen gibi, değil mi?”
Tiltil bunu düşününce annesini özledi. Ama geri dönmeden önce son bir soru sormak istedi. “Peki, kışın bittiğini nasıl anlarız?”
Baykuş başını hafifçe eğdi. “Bunu doğa bize haber verir, Tiltil. Çiçekler açmaya, kuşlar daha sık ötmeye başlar. Güneş daha sıcak hissedilir. Ama en önemlisi, sabırlı olmayı öğrenmeliyiz. Kışın tadını çıkar ve doğanın ritmine güven.”
Tiltil teşekkür etti ve yuvasına doğru yola koyuldu. Eve vardığında annesi uyanmıştı. Tiltil hemen annesine sarıldı ve öğrendiklerini anlattı.
O günden sonra küçük ayı, kışın sessizliğini, karın beyazlığını ve doğanın sabırla değişimini daha çok sevdi. Çünkü her mevsimin kendi güzellikleri olduğunu anlamıştı.
Ve böylece, karla kaplı ormanda küçük ayı Tiltil ve annesi mutlu bir kış geçirdiler.
