Bir varmış, bir yokmuş… Uzak, yemyeşil bir ormanda Minik Ayıcık adında tatlı mı tatlı bir ayıcık yaşarmış. Minik Ayıcık, gündüzleri ormanda koşup oynar, çiçeklerin kokusunu içine çekermiş. Ama en çok geceyi severmiş, çünkü gökyüzündeki yıldızlara bakmak onu mutlu edermiş.
Bir gece Minik Ayıcık, annesinin kucağında gökyüzüne bakarken çok parlak bir yıldız görmüş. Bu yıldız, diğerlerinden daha büyük ve parlakmış. Gözleriyle yıldızı takip ederken, yıldız ona pırıl pırıl bir göz kırpmış! Minik Ayıcık şaşırarak annesine dönmüş.
“Anne, bak! O yıldız bana göz kırptı!” demiş.
Annesi tatlı bir şekilde gülümsemiş ve Minik Ayıcık’ın başını okşamış. “O yıldız, seninle arkadaş olmak istiyor, tatlım,” demiş. “Mutlu ve meraklı olduğunu gördü.”
Minik Ayıcık heyecanla yıldızına el sallamış: “Merhaba, parlak yıldız! Ben de seninle arkadaş olmak istiyorum!” diye seslenmiş.
Yıldız ona parlayarak cevap vermiş, sanki “Ben de seni gördüğüme çok sevindim!” der gibiymiş. O an Minik Ayıcık, yıldızın ışığında yavaşça gözlerini kapatmış. Gözleri kapanırken yıldızı düşünmüş; o kadar mutluydu ki yüzünde kocaman bir gülümseme belirmiş.
O günden sonra Minik Ayıcık her gece uyumadan önce yıldızını ziyaret etmeyi unutmamış. Gökyüzüne bakıp ona el sallamış, yıldızı da her seferinde ona göz kırparak yanıt vermiş.
Ve böylece, Minik Ayıcık ve Parlayan Yıldız, birbirlerini her gece mutlu eden en güzel arkadaş olmuşlar.
