Bir zamanlar, Günşehir adında, güneşin her sabah ilk parladığı bir köy vardı. Bu köyde Elif adında, küçücük ama kocaman bir kalbe sahip bir kız yaşardı. Elif’in en sevdiği şey, kavanozları toplamaktı. Rengarenk, büyük, küçük, yuvarlak ya da kare… Her türlü kavanoz onun için bir hazineydi.
Bir gün, Elif ormanda dolaşırken, yaşlı bir kaplumbağaya rastladı. Kaplumbağa, “Her kavanozun içine bir ışık saklayabilirsin,” dedi. “Ama bu ışıklar sihirlidir. Sadece iyilik yaptığında içine dolarlar.”
Elif başta anlamadı ama kavanozlarını yanına alarak denemeye karar verdi. Yaşlı teyzesine yardım etti, yere düşen bir sincabı yuvasına geri taşıdı, küçük kardeşine kitap okudu… Her seferinde kavanozlardan biri parlamaya başlıyordu. İçleri altın sarısı, bazen mavi, bazen mor ışıklarla doluyordu.
Zamanla tüm köy Elif’in kavanozlarındaki ışıkları görür oldu. “Nasıl yapıyorsun Elif?” diye sordular. Elif ise gülümseyerek sadece şunu söyledi: “Paylaşmak, yardım etmek ve sevmek… Hepsi birer ışık kaynağı.”
İyilik yapmak sadece başkalarını mutlu etmez, senin içindeki ışığı da parlatır.