Bir varmış bir yokmuş… Uzak diyarlarda, gökyüzüne uzanan dağların ardında, Rüyalar Ormanı adında gizemli bir orman varmış. Bu ormanın kalbinde, diğer ağaçlardan farklı olarak parlayan, gövdesi altın gibi ışıldayan bir ağaç yaşarmış. Bu ağaca “Kalp Ağacı” denirmiş. Çünkü geceleri gövdesinden kalp şeklinde bir ışık yayılırmış. Kimse onun neden böyle parladığını, içinde ne sakladığını bilmezmiş.
Köylüler bu ağacı kutsal sayar, onun yanına yaklaşmaya cesaret edemezlermiş. Fakat bir gün, cesur ve meraklı bir çocuk olan Mira, ormanın derinliklerine doğru yola çıkmış. Kalp Ağacı’nı kendi gözleriyle görmek istiyormuş. Yanına sadece eski bir pusula, büyükannesinin ona verdiği bir dilek taşı ve sevdiği hikâye defterini almış.
Mira günlerce yürümüş, rüzgârla konuşan kuşlarla dost olmuş, uykusuz gecelerde ateşböceklerinin rehberliğinde ilerlemiş. Sonunda ormanın kalbine ulaştığında, Kalp Ağacı’nı görmüş. Ağaç, tam da anlatıldığı gibi, içinden yumuşacık bir ışık yayıyormuş. Ama ağacın dalları eğilmiş, yaprakları solgunmuş. Sanki ağacın kalbi kırıktı…
Mira, ağacın yanına yaklaşmış ve yavaşça elini gövdesine koymuş. O anda gözleri kapanmış ve bir rüyanın içine düşmüş. Rüyasında Kalp Ağacı konuşmaya başlamış:
— “Yıllar önce bu ormanı sevgiyle koruyan ruhlar vardı. Fakat insanlar kalplerindeki sevgiyi unuttular. Ben onların sevgisini yansıtırdım, ama artık ışığım sönüyor.”
Mira uyanınca ne yapması gerektiğini anlamış. Dilek taşını çıkarıp kalbinin derininden geçen dileği fısıldamış:
“İçten gelen iyilik yeniden yeşersin.”
Tam o anda Kalp Ağacı’nın gövdesi parlamaya başlamış. Altın ışık gökyüzüne doğru yükselmiş ve bütün orman uyanmış gibi olmuş. Kuşlar şarkı söylemiş, çiçekler yeniden açmış. Ağaç, Mira’ya minnetle bir yaprak bırakmış. Bu yaprak, sonsuza dek solmayan bir yaprakmış. Nerede olursa olsun, Mira ne zaman içtenlikle iyilik yaparsa, yaprak ışıldarmış.
Mira köyüne döndüğünde artık sadece bir çocuk değil, bir umut taşıyıcısı olmuş. Herkese Kalp Ağacı’nın mesajını anlatmış:
“Gerçek güç, kalpten gelen sevgidedir.”
Ve o günden sonra Kalp Ağacı hep parlamış… çünkü bir çocuğun kalbi ormana yeniden hayat vermişti.
Gökten üç elma düşmüş: Biri Kalp Ağacı’na, biri Mira’ya, biri de bu masalı dinleyen herkese…