Bir gün, tilki ve kedi bir ormanda karşılaşmış, sohbet etmeye başlamışlardı. Tilki, her zamanki kibirli tavrıyla, düşmanlarından kurtulmak için bildiği sayısız hileden söz ediyordu. Sözlerine, kendini överek devam etti:
“Benim elimde öyle oyunlar var ki, bir torba dolusu hileyle düşmanlarımdan kolayca sıyrılabiliyorum. Her birini kullanmak ayrı bir ustalık ister!”
Kedi, tilkinin bu övünç dolu sözlerini sakin bir şekilde dinledikten sonra şöyle yanıtladı:
“Benim yalnızca bir hilem var. Ama bu tek yöntemle bugüne kadar gayet iyi idare ettim.”
Tam bu sırada, ormanın derinliklerinden gelen köpek havlamaları duyulmaya başlandı. Sesler giderek yaklaşıyor, tazıların vahşi bağrışmaları, bir avcı sürüsünün onlara doğru hızla ilerlediğini haber veriyordu. Tehlikenin farkına varan kedi, hiç düşünmeden çevik bir sıçrayışla yakındaki bir ağaca tırmandı. Dalların en tepesine ulaşıp yoğun yaprakların arasında kendini güvene aldı.
Tilki ise aşağıda bir oraya, bir buraya koşturuyordu. Aklına önce bir hile geldi, ama hemen vazgeçti. Başka bir planı uygulamaya karar verdi; fakat onu da beğenmedi. Üçüncü bir oyunu denemek üzereyken, avcı köpekleri çoktan etrafını kuşatmıştı. Tilki ne yapacağını düşünürken köpekler üstüne atladı. Çaresizce mücadele etmeye çalıştı ama tazıların sayısı fazlaydı. Avcılar da yetişince, zavallı tilki kısa sürede yakalandı.
Tüm bu olanları güvenli bir şekilde ağaç tepesinden izleyen kedi, kendi kendine şöyle mırıldandı:
“Bir sürü plan yapıp hangisini uygulayacağını düşünerek vakit kaybetmektense, güvenilir bir yolu baştan seçmek her zaman daha iyidir.”
Bu olay, kedinin kararlılığını, tilkinin ise kibir ve kararsızlığını gözler önüne serdi.
