Bir varmış, bir yokmuş, yemyeşil bir ormanda, minik bir tavşancık yaşarmış. Bu tavşanın adı Fındık’mış. Fındık, yumuşacık beyaz tüyleriyle çok tatlıymış ama en sevdiği şey, ay ışığı altında çimenlere uzanıp yıldızları izlemekmiş.
Bir gece, Fındık çok yorgunmuş ama bir türlü uyuyamıyormuş. Annesi onun yanına gelmiş ve yumuşak sesiyle demiş ki:
“Fındık, yıldızlar uykuya dalmana yardım eder. Hadi gözlerini kapat ve onlara kulak ver.”
Fındık başını annenin dizine yaslamış ve gözlerini kapatmış. O anda, hafif bir rüzgar esmiş ve dallar usulca sallanmış. Rüzgar şöyle fısıldamış:
“Şşş, minik tavşan, uykuya hazırlan.”
Sonra ormandaki baykuş “hu hu” diye seslenmiş. Bu sesi duyan cırcır böcekleri cıvıldamaya başlamış. Hepsi birlikte şöyle söylüyormuş:
“Uyusun minik tavşan, büyüsün rüyalar.”
Fındık’ın gözleri biraz daha ağırlaşmış. Ama yine de merak etmiş ve annesine sormuş:
“Anne, yıldızlar gerçekten beni uyutabilir mi?”
Annesi gülümsemiş ve cevap vermiş:
“Tabii ki, Fındık. Her yıldız sana tatlı bir rüya fısıldar.”
Tam o sırada, gökyüzünde bir yıldız kaymış ve Fındık bunu görmüş. İçinden bir dilek tutmuş:
“Uykum huzurlu ve tatlı olsun.”
Fındık’ın gözleri iyice kapanmış. Annesi, yumuşacık sesiyle ona son bir ninni söylemiş:
“Minik tavşan, tatlı rüyalara dal,
Ay ışığı altında huzurlu bir masal.
Gökyüzü seni sarar, yıldızlar hep korur,
Şimdi uyku vakti, sessizlik dolup durur.”
Fındık, bu güzel ninniyle derin bir uykuya dalmış. Ay ışığı onu kucaklamış, yıldızlar da rüyalarını süslemiş.
İşte masal burada bitmiş. Fındık uyumuş, orman sessizleşmiş, herkes tatlı bir huzura bürünmüş.
Gökten üç elma düşmüş:
Biri Fındık’a, biri dinleyen minik bebeğe, biri de annesine. 🌙
