Bir zamanlar, uçsuz bucaksız sarı çimenlerle kaplı büyük bir ova vardı. Bu ova, her mevsim farklı bir renk cümbüşüyle bezenirdi, ama yazın en parlak zamanında, altın sarısı yapraklarıyla parlayan, kocaman bir ayçiçeği her sabah tüm ovaya neşe saçardı. Ayçiçeği, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte, her zaman olduğu gibi güneşe doğru dönerek büyür ve yapraklarını olabildiğince geniş açarak, güneşin sıcaklığını hissetmeye çalışırdı. O, sadece güneşe bakarak büyür, güneşin her hareketini takip eder ve etrafındaki diğer çiçeklere de bu neşeyi yayardı.
Fakat bir sabah, gökyüzü garip bir şekilde kararmıştı. Bulutlar, tüm gökyüzünü kapladı ve güneş bir türlü görünmedi. Ayçiçeği bu durumu fark ettiğinde, kalbi bir anda sıkıştı. Güneş yoktu. Güneşin sıcaklığını hissedemediği için yaprakları gevşedi, boynu büküldü ve üzülerek mırıldandı:
“Güneş nereye kayboldu? Güneşsiz ne yapacağım ben?”
Ayçiçeği, her zaman güneşe bakarak neşelenen bir çiçekti. O, güneşin sıcaklığını hissetmeden kendini eksik hissediyordu. Çevresindeki diğer çiçekler de bu garip hava nedeniyle solmuş gibi görünüyordu. Tüm doğa sanki sessizleşmiş, bir boşluk oluşmuştu.
Tam o sırada, hafif bir rüzgar esmeye başladı. Rüzgarın sesi, uzaktan gelen yumuşak bir melodi gibi duyuluyordu. Ayçiçeği biraz şaşırarak başını çevirdi. Rüzgar, huzurlu bir şekilde etrafında dolaşarak ona doğru geldi. Hışırtılı bir sesle, “Ah, ayçiçeği dostum,” dedi rüzgar. “Güneş seni görmüyor olabilir, ama ben buradayım. Gel, birlikte dans edelim.”
Ayçiçeği biraz tereddüt etti. “Ama ben güneşe aşığım. Güneş olmadan nasıl mutlu olabilirim ki? Onun sıcaklığı olmadan dans edemem.”
Rüzgar, biraz daha nazikçe eserek, “Dans etmek için sıcaklığa ihtiyacın yok. Hissedebileceğin, seni alıp götürecek bir dost yeterlidir,” diye yanıtladı.
Ayçiçeği, rüzgarın sözlerini düşünmeye başladı. Gerçekten de, sıcaklık ve güneş her şey miydi? Belki de başka bir şeyler vardı… Rüzgarın huzur veren sesi ona bir şeyler anlatıyordu.
Bir süre sessiz kaldı, sonra yavaşça yapraklarını titretmeye başladı. “Peki, ama nasıl dans edilir?” diye sordu.
Rüzgar gülümsedi, belki de gülümsediği şekilde hissettirdi. “Sadece bana bırak! Yapraklarını özgür bırak ve hisset! Dans etmek, vücudunu serbest bırakmaktır. Kalbinle birlikte hareket etmek, duyduğun her rüzgarla uyum içinde olmak.”
Ayçiçeği, bu sözleri içinden geçirerek karar verdi. Güneşin yokluğu onu üzse de, rüzgarın çağrısını reddetmek istemedi. Yavaşça yapraklarını serbest bıraktı, köklerinden aldığı gücüyle dik durmaya devam etti. O an, rüzgar yavaşça etrafında dönmeye başladı. Rüzgar, önce nazik bir esintiyle ona dokundu, sonra biraz daha hızlanarak yapraklarını tatlı tatlı sallamaya başladı.
Ayçiçeği, rüzgarın hareketlerine uyum sağlamaya başladı. Önce ufak bir esintiyle, ardından biraz daha hızlanan bir tempo ile dans etmeye başladılar. Ayçiçeği savrulmadan ama cesaretle rüzgarın ritmine kapılarak döndü, eğildi, büküldü. İçinde bir enerji doğdu, bir neşe dalgası yayıldı.
Bu dans, ayçiçeğinin hayatında hiç tatmadığı bir mutluluk getirdi. O gün güneşi göremedi ama rüzgarla dans etmenin verdiği huzurla, yeni bir dünyaya adım attı. Rüzgarla dans etmek, ona sadece hareket etmeyi değil, duygularını özgür bırakmayı da öğretiyordu.
Ertesi sabah güneş tekrar doğduğunda, ayçiçeği gülümseyerek rüzgara fısıldadı: “Teşekkür ederim dostum. Bana sadece güneşle değil, hayatın her anıyla mutlu olmayı öğrettin.”
Rüzgar hafifçe esti ve fısıldayarak yanıt verdi: “Her şeyin bir zamanı var, ayçiçeği. Hayatta bazen göremediğin şeyler de seni dans ettirebilir. Güneşi bir gün tekrar göreceksin, ama unutma ki bazen karanlık da seni aydınlatabilir.”
O günden sonra, ayçiçeği her sabah güneşe dönerken, bulutlu günlerde de umudunu kaybetmeden dans etmeye devam etti. Çünkü artık rüzgarla dans etmenin ne kadar güzel bir his olduğunu biliyordu. Güneş her zaman parlamasa da, onun içindeki mutluluğun kaynağı sadece güneş değildi. Hayatın her anı, her rüzgar, her bulut ona farklı bir mutluluk getirebilirdi.
