Toprak ve Minik Fide

Bir varmış bir yokmuş… Uzak değil, çok da yakın bir kasabada, çiçeklerin kokusunun rüzgârla dans ettiği, kuşların sabahları neşeyle ötüştüğü, küçük bir mahallede yaşayan Toprak adında yedi yaşında bir çocuk varmış.

Toprak, adını pek severmiş çünkü toprağın içinde hayat olduğuna inanırmış. Her gün okuldan döner dönmez bahçeye koşar, elleriyle toprağı eşeler, çiçeklerle konuşurmuş. Fakat bir sabah annesi ona bahçeye çıkamayacağını söylemiş.

— Toprakçığım, bugün biraz yardımına ihtiyacım var. Alışverişe gideceğiz, sonra da evi temizleyeceğiz.

Toprak içini çekmiş ama başını sallamış.

— Tamam anneciğim.

Annesine yardım ederken gözleri hep pencere kenarındaki saksıya kayarmış. Çünkü geçen hafta bahçede bulduğu küçük bir tohum parçasını oraya ekmişti. Adını da Minik Fide koymuştu. Her sabah “Günaydın Minik Fide!” diye seslenir, saksının yanına eğilip fısıldardı:

— Bugün büyümüş müsün biraz?

Ama bu sabah Minik Fide hala topraktan kafasını çıkarmamıştı. Toprak biraz üzülmüştü. Biraz da endişeli…

Ertesi gün, okuldan dönerken bahçeye koşmuş. Ve işte o an! Minik bir yeşil nokta toprağın üstünde belirmişti.

— Anneee! Anneee! Baksana! Minik Fide uyanmış!

Annesi gülerek gelmiş, Toprak’ın heyecanına ortak olmuş. O günden sonra Toprak, Minik Fide’ye her gün su vermiş, onunla konuşmuş, güneş almasını sağlamış. Ona şarkılar söylemiş, başından geçen her şeyi anlatmış. Sanki en iyi arkadaşı olmuştu Minik Fide.

Ama bir hafta sonra havalar birden bozmuş. Soğuk rüzgârlar esmeye, yağmur bardaktan boşanırcasına yağmaya başlamış. Toprak sabah pencereye koşmuş ve gözlerine inanamamış.

Minik Fide toprağın içinde eğilmiş, dalları sarkmıştı.

— Hayır! Minik Fide hasta olmuş!

Toprak hemen dışarı koşmuş, saksıyı alıp içeri taşımış. Ona eski bir atkısından minik bir şal yapmış. Her gün yanına oturup kitap okumuş, müzik dinletmiş, bol bol sevgi vermiş.

Annesi gülümseyerek Toprak’a şöyle demiş:

— Biliyor musun, sevgi de bir nevi gübredir. Çiçekler sadece su ve güneşle değil, ilgiyle de büyür.

Toprak Minik Fide’nin yanında her zamankinden daha fazla vakit geçirmiş. Ve birkaç gün sonra bir sabah, pencerenin önüne gelen güneş ışığında bir mucize olmuş. Minik Fide yeniden doğrulmuş! Artık daha yeşil, daha canlıymış. Hatta minicik bir tomurcuk bile belirmiş.

— Yaşasın! Minik Fide iyileşti!

O günden sonra Toprak, sadece Minik Fide’ye değil, okulun bahçesindeki çiçeklere, evdeki diğer bitkilere, sokaktaki kedilere, komşu teyzenin balkondaki saksılarına bile ilgi göstermeye başlamış.

Mahalledekiler Toprak’a artık “Bitki Dostu Toprak” dermiş.

Yıllar geçmiş… Minik Fide bir gün bir çiçeğe, sonra bir küçük ağaca dönüşmüş. Toprak da büyümüş, ama doğaya olan sevgisi hiç değişmemiş. Bahçelere, tohumlara, çocuklara doğayı sevdirmeyi kendine görev edinmiş.

Ve masal da burada bitmiş.

Gökten üç elma düşmüş: Biri Minik Fide’ye, biri Toprak’a, biri de doğaya sevgiyle bakan her çocuğa…

Bu masalı da okuyun: Yeşilyurt’un Doğa Kahramanları