Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalp gözleri ışıl ışıl, yürekleri pırıl pırıl çocukların yaşadığı bir ülke varmış. Bu ülkenin adı “Dürüstlük Ülkesi”ymiş. Bu ülkede, her çocuk kalbinde bir elmas taşırmış; ama bu elmas sıradan değilmiş. Herkesin kalbinde bulunan bu elmas, sadece dürüst kalanların içinde parlamaya devam edermiş.
Bir gün, Dürüstlük Ülkesi’nin minik köylerinden birinde yaşamakta olan küçük Ahmet, en yakın arkadaşlarıyla ormanda oyun oynamaya gitmiş. Ağaçların arasında saklambaç oynarken Ahmet birden ayağının dibinde parlayan bir şey fark etmiş. Bu, yerde duran minicik bir altın kolye ucuymuş. Kolyeyi eline alır almaz Ahmet’in içinde bir sevinç dalgası yükselmiş. Gözleri parlamış ama hemen ardından içini bir merak kaplamış: “Acaba bu kimin olabilir?”
Ahmet, kolyeyi avucunda sımsıkı tutarak arkadaşlarının yanına dönmüş. Çocuklardan biri, “Bu kolye benim olabilir!” demiş, ama Ahmet biliyormuş ki arkadaşının böyle bir kolyesi yok. Diğer bir çocuk, “Ahmet, bulduğun şeyleri saklamayı öğren, kimseye söyleme!” demiş, ama Ahmet’in içinde bir huzursuzluk baş göstermiş. O an, Ahmet kalbinin derinlerinden bir ses duymuş: “Bu kolyenin gerçek sahibini bulmalısın.”
Eve döndüğünde annesine, “Anneciğim, ormanda bir kolye buldum ama bu kimin olduğunu bilmiyorum,” demiş. Annesi onu şefkatle dinlemiş ve gülümsemiş. “Ahmet, bu kolyenin sahibi kim olursa olsun, onu bulmaya çalışmalısın. Dürüstlük, her zaman doğru olanı yapmayı seçmektir,” demiş.
Ahmet, ertesi gün köy meydanına gitmiş ve yüksek sesle şöyle seslenmiş: “Ormanda bir kolye buldum. Bunu kaybeden varsa, lütfen bana gelsin.” Ahmet’in bu dürüstlüğü kısa sürede köyde duyulmuş. Herkes onun ne kadar doğru ve güvenilir bir çocuk olduğunu tekrar fark etmiş.
Ertesi gün yaşlı bir teyze, titrek adımlarla Ahmet’in yanına gelmiş. “Evladım, senin bulduğun kolye benim olabilir mi?” demiş. Ahmet, kolyeyi dikkatlice kadının eline bırakmış. Kadın kolyeyi gördüğünde gözleri dolmuş, çünkü bu kolye, ona gençliğinde annesinden yadigâr kalmış. Ahmet’in dürüstlüğüne hayran kalan kadın, ona bir elmas hediye etmek istemiş. Ahmet şaşkınlıkla, “Ama benim zaten kalbimde bir elmas var,” demiş.
Yaşlı kadın hafifçe gülümseyip şöyle demiş: “Evlat, gerçek elmas, kalbinde dürüstlükle parlayan elmasındır. Başka hiçbir şeye ihtiyacın yok.”
O günden sonra Ahmet’in kalbinde taşıdığı elmas, Dürüstlük Ülkesi’nin en parlak elmaslarından biri olarak anılmaya başlamış. Ahmet dürüstlüğüyle bütün köye örnek olmuş.
Ve böylece Ahmet, dürüstlüğün insanın içindeki en büyük hazine olduğunu anlamış ve bu hazineyi ömür boyu kalbinde taşımış.
Gökten üç elmas düşmüş; biri dürüst kalplere, biri cesur yüreklere, biri de her çocuk dürüstlüğü öğrensin diye anlatılan masallara…
