Bir varmış, bir yokmuş. Güzel bir köyde, hayvanları çok seven küçük bir kız yaşarmış. Bu kızın adı Elif’miş. Elif her sabah uyanır uyanmaz, çiçekler açan bahçesine koşar, kuşların cıvıltılarını dinler, ağaçların altındaki karıncaları izler, kelebeklerin peşinden koşarmış. O, doğayı ve hayvanları tüm kalbiyle severmiş.
Bir gün Elif, ormanda kaybolmuş küçük bir kedi yavrusu bulmuş. Kedi yavrusu titriyor, aç ve çok yalnız görünüyormuş. Elif hemen yavruyu kucağına alıp ona sarılmış.
“Merak etme, seni yalnız bırakmayacağım,” demiş Elif, yavru kediye şefkatle bakarak.
Kedi yavrusu, minik patileriyle Elif’in eline dokunmuş. O anda Elif’in kalbinde sıcacık bir şey hissetmiş. Yavru kediyle dost olduklarını o anda anlamış.
Yavru kedi Elif’i takip etmeye başlamış. Ormanın içinde ilerlerken Elif, bir ağacın altında kanadı yaralı bir kuş görmüş. Kuş uçamıyor, korkmuş bir şekilde cıvıldıyormuş.
“Korkma minik kuş, sana yardım edeceğim,” demiş Elif yumuşacık bir sesle. Kuşu nazikçe eline almış, kanadını bir yaprakla sarmış ve ona biraz su vermiş. Kuş, Elif’in elinden su içerken gözleri sevgiyle parlamış. Kedi yavrusu da sessizce kenarda durup kuşu izliyormuş, sanki o da Elif’e yardım ediyormuş gibi.
Biraz ilerlediklerinde Elif, bir çalının altında yavrularını arayan bir kirpiyle karşılaşmış. Kirpi annesi telaşla etrafa bakınıyor, ama yavrularını bulamıyormuş. Elif hemen kollarını açıp etrafı araştırmaya başlamış ve çalıların arasında kaybolmuş iki küçük kirpi yavrusu bulmuş. Kirpi yavrularını annelerinin yanına götürmüş.
Anne kirpi mutluluktan gözleri parlayarak Elif’e bakmış, sanki ona teşekkür ediyormuş gibi. Elif o an anlamış ki, hayvanlar da tıpkı insanlar gibi sevgiyi ve yardımı hissedebiliyormuş.
Ormanın derinliklerinde yürüyüşlerine devam eden Elif ve küçük dostları, sonunda eve dönme zamanı geldiğinde ayrılmak istememişler. Ancak Elif, minik dostlarına dönüp şöyle demiş:
“Sizler hep burada, ormanın güzel kalbinde kalacaksınız. Her zaman birbirinize iyi bakın. Ben de her gün gelip sizi ziyaret edeceğim.”
O günden sonra Elif her gün ormana gitmiş, hayvan dostlarıyla buluşmuş ve onları mutlu etmek için elinden geleni yapmış. Hayvanlar da Elif’i her seferinde sevgiyle karşılamışlar.
Ve işte böylece Elif, doğayı ve hayvanları seven herkesin kalbinde bir masal gibi yaşamış. Çünkü hayvanlara gösterilen sevgi, her zaman onların bize gösterdiği sevgiyle geri dönermiş.
