Çocuk odasının bir köşesinde, oldukça yüksek bir yerde duran bir gardırobun tepesinde, domuz biçiminde sevimli bir kumbara yaşarmış. Bu kumbara, ağzına kadar parayla doluymuş ve kendini çok değerli hissedermiş. Yüksekte durduğu için odanın içini rahatça izleyebiliyor, aşağıdaki oyunlara ve kahkahalara şahit oluyormuş. İçindeki paraların çokluğuyla her şeyi satın alabileceğini düşünmek onu mutlu ediyor, kendini güçlü hissediyormuş.
Odanın içi oyuncaklarla doluymuş. Bebekler, arabalar, peluş hayvanlar her gün neşeyle oyunlar oynar, birlikte eğlenirlermiş. Ancak kumbara, onların bu neşeli dünyasına katılamazmış. Çünkü bulunduğu yer o kadar yüksekmiş ki sesleri bile net duyamazmış. Oyuncaklar onu oyuna davet etmek için özel davetiyeler gönderirlermiş ama kumbara çoğu zaman bu çağrıları bile fark edemezmiş. O sadece yukarıdan seyretmekle yetinirmiş. Bu durum onu zamanla üzmüş ve içini büyük bir yalnızlık kaplamış.
Bir gün, kendi içindeki mutsuzluk ve öfkeyle dolup taşan kumbara hayallere dalmış. “Neden ben sadece izliyorum? Neden ben de oynayamıyorum?” diye düşünmüş durmaksızın. Derken bir anda büyük bir gürültüyle yere düşmüş.
Domuz kumbara, paramparça olmuş hâlde yerde yatarken içindeki paralar dört bir yana saçılmış. Paralar, uzun zamandır kapalı kaldıkları karanlık yerden kurtulmanın verdiği sevinçle yerlerde dans etmeye başlamış. Her biri özgürlüğü yeniden tatmanın heyecanını yaşıyormuş. Sanki dünyaya yeniden gelmişler gibi, bir süreliğine de olsa neşeyle parıldayıp durmuşlar.
Kumbaranın kırık parçaları dikkatlice toplanıp bir kutuya konmuş. Artık sessizlik hâkimmiş odada. Paralar sonunda dağılmış, oyuncaklar oyunlarına geri dönmüşler.
Derler ki her şeyin bir başlangıcı ve bir sonu vardır. Domuz kumbara için son böyle gelmişti. Ümit edelim ki yeni gelen kumbaranın başına bunlar gelmesin.