Ormanın derinliklerinde, bir gün hayvanlar arasında ilginç bir tartışma başladı. Konu, kimin daha çok yavru doğurduğuydu. Kimi gururla başını yukarı kaldırıp “Ben on iki tane yavru dünyaya getirdim!” diye övünürken, kimi de utangaç bir şekilde sadece iki yavru doğurduğunu fısıldıyordu. Bazı hayvanlar, sayıyla öne çıkmaya çalışıyor, kimisi de en çok yavrunun kime ait olduğunu ispatlamaya uğraşıyordu.
Bu tartışma öylesine büyüdü ki, sonunda ormanın hayvanları bir kurul oluşturmaya karar verdiler. Kurulun amacı, kimin daha fazla yavruya sahip olduğunu ortaya çıkarmaktı. Herkes bu fikirden oldukça heyecanlıydı; sonunda tartışmalar sona erecek, en çok yavrusu olan hayvan belirlenecekti.
Kurul, hayvanlardan oluşan bir ekip seçip anket yapmaya karar verdi. İlk durakları ormanın kralı olan aslanın mağarasıydı. Merakla aslanın kapısını çaldılar ve heyecanla sordular:
“Saygıdeğer Aslan, bu yıl kaç yavru doğurdunuz?”
Aslan, sakin ve kendinden emin bir şekilde onları dinledi. Hiç tereddüt etmeden, gür sesiyle yanıtladı:
“Bu yıl yalnızca bir yavrum oldu,” dedi, gözlerinde hafif bir gurur parıltısıyla. Bir anlık sessizlik oluştu, çünkü herkes daha yüksek bir sayı bekliyordu. Aslan devam etti:
“Ama benim yavrum da aslan!”
Bu sözlerin etkisiyle bütün hayvanlar bir anda durdu ve derin bir düşünceye daldı. Sayının değil, her bir yavrunun değeri olduğunu anlamışlardı. Ormandaki hayvanlar, aslanın tek yavrusunun taşıdığı güç, cesaret ve asaletle tüm sayılardan daha büyük bir değere sahip olduğunu fark etti. Sonunda, sayının değil niteliğin önemli olduğunu öğrenen hayvanlar, tartışmayı sona erdirdiler ve huzur içinde yuvalarına döndüler.
Bu masal da burada sona ermiş oldu.
