Bir varmış, bir yokmuş. Uzak bir savanada, upuzun boynuyla dikkat çeken neşeli bir zürafa yaşarmış. Adı Zumba’ymış. Zumba çok meraklıymış; gökyüzündeki bulutları izlemeyi, yüksek ağaçlardan yaprak toplamayı ve arkadaşlarına hikâyeler anlatmayı çok severmiş.
Zumba’nın boynu o kadar uzunmuş ki, bazen kuşlarla göz göze gelir, hatta rüzgârla sohbet ettiğini bile söylerlermiş.
Bir sabah, güneş doğduğunda savanada bir telaş başlamış. Ne olmuşsa yerler kurumuş, ağaçların alt dalları yapraklarını dökmeye başlamış. Küçük hayvanlar aç kalma korkusuyla oradan oraya koşturuyormuş.
Ama Zumba endişelenmemiş. Hemen başını kaldırıp en üst dallara bakmış. “İşte orada!” demiş neşeyle. “Yukarıda hâlâ yeşil yapraklar var!”
Zumba hemen kolları, pardon boynunu sıvamış ve işe koyulmuş. Uzun boynu sayesinde en yüksek dallara ulaşmış, en taze yaprakları toplamış. Sonra da bu yaprakları paylaşmak için sırasıyla dostlarının yanına gitmiş.
Maymun Mumu, sincap Sipsi, kirpi Kirko ve daha niceleri, Zumba’nın getirdiği yapraklarla karınlarını doyurmuş. Hepsi ona teşekkür etmiş.
Kaplumbağa Linda, gözlüğünü düzeltip şöyle demiş:
“Zumba, senin yalnızca bedenin büyük değil, kalbin de öyle!”
Zumba da utangaç bir gülümsemeyle şöyle demiş:
“Bazen farklı olmak, başkalarına yardımcı olmanın en güzel yoludur.”
O günden sonra Zumba, sadece uzun boynuyla değil, yardımseverliğiyle de savananın en çok sevilen hayvanı olmuş.
Gökten üç yaprak düşmüş:
Biri Zumba’nın yardımseverliği için,
Biri dostluk ve paylaşmak için,
Biri de bu masalı dinleyip gülümseyen minikler içinmiş.
Bu masalı da okuyun: Paylaşmanın Sihri