Bir gün, küçük bir çocuk mutlu bir şekilde şeker dolu bir kavanozu fark etti. Merakla elini içeri sokarak, bolca şeker almak için avucunu açtı. Ancak kavanozun ağzı dar olduğu için, elini içine sıkıştırdığı şekerlerle birlikte dışarı çıkaramıyordu. Ne kadar uğraşsa da, parmaklarını kavanozun ağzından geçiremedi. Çocuk sonunda pes edip ağlamaya başladı. Gözleri dolmuş, üzgün bir şekilde yerinde duramıyordu.
Tam o sırada, yaşlı bir adam yürüyerek yanından geçti. Çocuğun ağladığını fark etti ve yaklaşıp ona ne olduğunu sordu. “Neden ağlıyorsun, evladım?” diye sordu, endişeyle.
Çocuk, hıçkırarak cevap verdi: “Elimi kavanozdan çıkaramıyorum, çok güzel şekerler var ama bir türlü bırakıp çıkamıyorum!”
Yaşlı adam, çocuğun elindeki şekerlere baktı. Çocuğun avucu, şekerlerle dolu olmasına rağmen, sıkıca kavrayıp bırakmak istemiyordu. Kavanozun ağzı ise, elinin sıkışmasına neden olacak kadar dar olmuştu. Yaşlı adam biraz düşündü ve sonra sakin bir şekilde şöyle dedi:
“Bak evladım, eğer o şekeri tamamen tutmak istersen, elini çıkaramazsın. Ama eğer şekillerin yarısını bırakırsan, elin rahatça çıkar. Hem hala şekerin olacak, hem de kavanozdan kolayca çıkabileceksin.”
Çocuk, yaşlı adamın söylediklerini dikkatlice dinledi. Sonunda, tavsiyeyi kabul edip elindeki şekerlerin bir kısmını bırakmaya karar verdi. Şekeri bıraktıkça, elinin rahatladığını ve kavanozdan daha kolay çıkabildiğini fark etti. Yavaşça elini kavanozdan dışarı çıkardı ve mutluluğu yeniden yüzüne yansıdı. Hem şekerleri korudu, hem de kavanozdan kurtulmuştu.
O günden sonra, çocuk, her zaman bir şeyin peşinden koşarken biraz fedakârlık yapmanın, sonunda ona daha fazla şey kazandırabileceğini öğrendi.
