Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, güzel mi güzel bir köyde, Keloğlan adında akıllı, saf ve bir o kadar da cesur bir genç yaşarmış. Keloğlan annesiyle beraber, başlarını sokacak küçük bir kulübede yaşar, dertlerine derman arar, hayatın zorluklarına karşı gülümsemeyi bilirlermiş.
Günün birinde, annesi Keloğlan’a “Evladım,” demiş, “Evde ne yiyecek kaldı ne de yakacak odun… Git, şu ormandan odun topla da biraz para kazanalım. Belki bir çorba kaynatırız, karnımız doyar.”
Keloğlan baltasını alıp ormana gitmiş. Ormanda dolaşırken, dev gibi bir meşe ağacının dibinde, ince dallara dolanmış, çırpınan bir kuş görmüş. Zavallı kuş, daldan dala çırpınıyor, çırpındıkça daha da dolanıyormuş. Keloğlan hemen kuşa yaklaşmış, “Dur bakalım minik kuş, yardım edeceğim sana,” diyerek dalları dikkatlice açmış. Kuş bir anda özgürlüğüne kavuşmuş, kanat çırparak Keloğlan’ın başının üzerinde dolanmaya başlamış.
Tam o sırada kuş dile gelmiş ve şöyle demiş: “Ey iyiliksever genç, beni kurtardın! Senin bu iyiliğini karşılıksız bırakmak istemem. Ben, ormanların sihirli kuşuyum. Sana bir dilek hakkı veriyorum. Ne dilersen dile, gerçekleşecek.”
Keloğlan bir an için durup düşünmüş. Aslında zengin olmayı, büyük bir servet sahibi olmayı düşünebilirdi. Ama aklına her şeyden önce annesi gelmiş. Ona daha güzel bir hayat sunmak istiyormuş, ama ihtiyacı kadar olsun, fazlası değil. Bunun üzerine kuşa, “Benim için şan, şöhret ya da altın yığınları önemli değil. Annemle birlikte rahat bir hayat sürmek istiyoruz. Bana öyle bir güç ver ki her işim rast gitsin, tarlamız verimli olsun, hayvanlarımız bereketle dolsun,” demiş.
Kuş, Keloğlan’ın isteğini duyunca mutlu olmuş ve onun ne kadar gönlü tok bir insan olduğunu anlamış. “İşte tam da böyle bir iyilik hak edene verilmelidir,” diyerek kanatlarını çırpmış ve gözden kaybolmuş.
Keloğlan, ormandan odunları toplayıp eve dönmüş. Eve gelir gelmez, tuhaf bir şey fark etmiş: Bahçedeki küçük bostanda duran sebzeler bir anda çoğalmış, tarladaki mahsul gürleşmiş, her şey yemyeşil, canlı bir haldeymiş. Ertesi gün tarlada çalışırken küçük ahırdaki tek keçisi birden ikiz oğlaklar doğurmuş. Tavukları her gün yumurta veriyor, sebzeler her gün tazecik yeşeriyormuş. Keloğlan ve annesi bu bolluk içinde huzurla yaşamaya başlamışlar.
Gün geçtikçe Keloğlan’ın işleri daha da yoluna girmiş. Çalışkanlığı ve dürüstlüğüyle köyde herkesin takdirini kazanmış. Köydeki yoksullara da yardım etmeyi ihmal etmiyormuş; tarlasındaki mahsulü, yetişen sebzeleri ihtiyaç sahipleriyle paylaşır, herkesin duasını alırmış.
Bu bolluk ve bereket, zamanla köydeki zengin ağaların dikkatini çekmiş. Ağalardan biri, Keloğlan’ın sırrını öğrenmeye kafaya koymuş ve bir gün yanına gidip demiş ki: “Keloğlan, sende bir hile var. Fakir bir gençken nasıl böyle bolluk içinde yaşamaya başladın? Bana da bu sırrını söyle yoksa seni köyde barındırmam!”
Keloğlan ise sakin bir şekilde gülümseyip, “Ağam, benim sırrım iyilikten, dürüstlükten geçer. Eğer doğaya, hayvanlara ve insanlara iyi davranırsan, her şey yoluna girer. Sen de ihtiyacı olanlara yardım edersen, belki o bolluk senin de kapını çalar,” demiş. Ağa bu sözlere içerlemiş ama dersini de almış.
Keloğlan, o günden sonra da hep iyilikle ve dürüstlükle hareket etmiş. Tarlasında yetiştirdiği mahsulleri köy halkıyla paylaşmış, kazancını hiçbir zaman kendine saklamamış. Onun bu iyiliksever ve cömert halleri tüm köye yayılmış, herkes Keloğlan’ı “bereket getiren, iyilik timsali” diye anmaya başlamış.
Zamanla Keloğlan’ın adı, köyden köye duyulmuş. Herkes onun bolluk ve bereket getiren sihirli dokunuşunu konuşur olmuş. Ama Keloğlan, sihrin asıl sırrını yalnızca kendine saklamış. Çünkü o, gerçek sihrin kalpte yatan iyilik ve dürüstlük olduğunu çok iyi biliyormuş.
Masal bu ya, belki sen de bir gün Keloğlan’ın köyüne gidersin; onun tarlasından koparılmış bir elmayı tadarsın. Kim bilir, belki o bolluk ve bereket sana da gelir…
Gökten üç elma düşmüş: biri masalı anlatana, biri masalı dinleyene, biri de iyiliğin peşinden gidene…
