Renklerin Büyülü Lunaparkı

Bir zamanlar, küçük bir kasabanın tam ortasında, büyülü bir lunapark vardı. Bu lunaparkın diğerlerinden farkı, tamamen renklerden oluşmasıydı. Atından dönen salıncaklara, pamuk şeker tezgahından dev dönme dolaba kadar her şey canlı renklerle kaplıydı ve her bir renk farklı bir hissi temsil ediyordu.

Bir gün, masalın kahramanı olan Maviş adında bir çocuk, bu lunaparkın adını duydu. Maviş, adından da anlaşılacağı gibi mavi rengi çok severdi. Fakat dünyanın sadece mavi olmadığını ve diğer renklerin ne kadar büyülü birer öykü taşıdığını öğrenmeye hazır değildi.

Lunaparka vardığında onu parlak bir ışık koridoru karşıladı. Bu koridor, renklerin dans ederek bir araya geldiği büyülü bir yoldu. Her adımda farklı bir renk onu karşılıyor ve ona bir hikâye anlatıyordu. İlk durakta sarı renk karşısına çıktı.

“Ben gülüşün rengiyim,” dedi sarı. “Ne zaman biri güler, ben ortaya çıkarım. Haydi, şu sarı balona bin ve mutluluğun büyüsünü hisset.”

Maviş, sarı balona binince kendini birden çayırda koşan çocuklarla birlikte buldu. Güldükleri her an çevresini şıkırdayan ışıklar doldurdu.

Sonra kırmızı bir dönme dolap ona göz kırptı. “Ben cesaretin rengiyim,” dedi kırmızı. “Dönme dolapta dönerken, en yüksek noktadan aşağıya baktığında korkularını yenmeyi öğreneceksin.”

Maviş, dönme dolabın zirvesindeyken gökyüzüne dokunacakmış gibi hissetti. Aşağıdaki lunapark çocuk kahkahalarıyla yankılanıyor ve her şey kırmızının şövalyesi gibi cesurca parıldıyordu.

Sonraki durakta Maviş’i yeşil bir tüneli andıran rüzgârlı bir yol bekliyordu. “Ben huzurun rengiyim,” dedi yeşil. “Beni takip edersen dünyanın dingin melodisini duyacaksın.”

Yeşil yol, Maviş’i kuşların cıvıltılarını dinlediği ve rüzgârın çimenlerle dans ettiği bir ormana çıkardı. Orman, sanki bir ninni söylüyordu.

Bütün bu deneyimlerin sonunda, Maviş lunaparkın merkezindeki büyük ve renkli bir şemsiyenin altına geldi. Burada bütün renkler bir araya gelmişti. “Biz bir arada olduğumuzda gökkuşağı oluruz,” dediler. “Dünya, hepimizin bir arada parıldamasıyla güzel.”

O günden sonra Maviş, sadece mavi değil, bütün renkleri sevdi. Çünkü renklerin her biri, hayatın farklı bir yüzünü temsil ediyordu. Lunapark, bir çocuğun hayal dünyasını sonsuza dek renklendirmişti.