Bir zamanlar, yüzünü göklerin mavisinden, adını rüzgârın şarkılarından alan bir köyde, adı Mira olan meraklı bir çocuk yaşardı. Mira’nın kalbi, uçsuz bucaksız dağlara, bilinmeyen patikalara ve yıldızların altındaki gizemli hikâyelere doymak bilmez bir özlemle çarpar, gözleri her daim uzaklara dalırdı.
Bir gün, ormanda yürürken şekli çarpık ama çok eski görünen bir kütüphane buldu. Kapısında, “Bilgelik Yolu” yazan bir tabelayla karşılaştı. Cesaretle kapıyı araladı ve içeri girdi. Rafların tozlu kitaplarla dolu olduğu bu esrarengiz yerde, yaşlı bir adam Mira’ya gülümseyerek baktı.
“Hoşgeldin küçük seyyah,” dedi adam. “Bu kitaplar seni şimdiye dek hayal bile edemediğin diyarlara taşıyabilir. Ama öncesinde bir yolculuğa çıkmalı ve bilgelik anahtarını bulmalısın.”
“Bilgelik anahtarı mı?” diye sordu Mira, çocukça bir merakla.
“Evet. Ancak bu anahtarı bulabilmek için önce doğa, insanlar ve kendin hakkında öğrenmen gereken şeyler var. Sana bir harita vereceğim. Onu takip et, ama unutma: Gerçek rehberin kalbin olacak.”
Mira haritayı aldı ve yolculuğuna başladı. Haritanın ilk noktalarından biri, şair Rüzgârlar Vadisi’ydi. Vadi, çok uzaklardan esen rüzgârlarla çıngırdayan çanlarla doluydu. Rüzgârı dinleyen Mira, şu sözleri duydu:
“Dinle, çocuk. Rüzgârın şarkısı sadece kulaklarınla değil, kalbinle duyulabilir. Sabırlı ol, çünkü her şey zamanında gelir.”
Mira bu öğüdü aklına kazıdı ve ilerledi. Yolculuğunun ikinci durağı, Yansımalar Gölü’ydü. Gölün yüzeyi çok sükûnetliydi, ancak Mira oraya vardığında kendi yüzünün yanında tanımadığı siluetler de belirdi. Bu yansımalar, ona kendi hatalarını ve korkularını gösterdi.
Bir an korksa da, Mira derin bir nefes alıp gölün suyuyla yüzünü yıkadı. “Kendi gölgelerimle barışırsam, onlar da beni koruyan dostlarım olabilir,” diye düşünüyordu.
Son olarak Mira, Bilgelerin Dağı’na ulaştı. Zirveye ulaşırken karşısına birbirinden farklı ışıklar yayan bir kristal çıktı. Kristali eline aldığında, şu sözler zihnine doldu:
“Bilgelik, başka diyarlara yaptığın yolculuklardan öte, kendi içine yaptığın yolculukla başlar. Dünyayı anlamanın yolu, önce kendini anlamaktan geçer.”
Mira, bu sözleri kalbine kazıyarak köyüne geri döndü. Yaşlı adama bilgelik anahtarını getirdi. Ancak adam gülümseyerek, şu sözleri söyledi:
“Anahtar senin içinde, Mira. Bu yolculuk, seni gerçek bilgelikle tanıştırdı. Artık gördüklerini ve öğrendiklerini başkalarına anlatabilirsin.”
O günden sonra Mira, sadece bir seyyah değil, aynı zamanda bir hikâye anlatıcısı oldu. Anlattığı her hikâye, çocukların kalplerinde yeni yolculuklara çıkma cesareti uyandırıyordu.
