Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarlarda Keloğlan adında akıllı mı akıllı, saf mı saf bir delikanlı yaşarmış. Kafası kel, kalbi tertemiz, cümle âlemde herkesin sevdiği bir köy evladıdır. Yaşlı annesiyle mütevazı bir kulübede yaşar, günübirlik hayatını sürdürürmüş. Ama o öyle bir delikanlıymış ki, kimin başı derde girse, Keloğlan yardıma koşarmış. Derler ki, onun saf yüreğiyle yaptığı her iş, sonunda mutlaka iyiliğe dönermiş.
Bir gün, Keloğlan sabah erkenden uyandığında annesinin gözü yaşlı, gönlü kırık olduğunu fark etti. “Ana, neden ağlarsın?” diye sordu endişeyle. Yaşlı kadın iç çekerek, “Ah oğul,” dedi, “Bugün köyün pazar günü ama ne satacak malımız var, ne de yiyecek ekmeğimiz… Ne yapacağız biz?”
Keloğlan düşündü, taşındı. Köyün ormanına gitmeye karar verdi. Belki odun toplayıp satabilir, biraz para kazanabilirdi. Yola koyuldu. Güneş gökyüzünde parladıkça, Keloğlan’ın kafasındaki kel baş da ışıldıyordu. Orman derin ve serin, kuşların şakıdığı, rüzgarın yaprakları nazikçe okşadığı büyülü bir yerdi.
Keloğlan, ormanda ilerlerken birden karşısına tuhaf bir şey çıktı. Kocaman, altın sarısı tüylere sahip bir aslan, koca pençeleriyle yolunu kesmişti. Gözleri ateş gibi parlıyordu. Keloğlan’ın kalbi hızla çarptı ama korkusunu yenmeye çalışarak, cesurca sordu: “Ey aslan, yolumu neden kestin?”
Aslan, insan gibi konuşmaya başladı: “Ey kel oğlan! Bilmez misin ki bu orman benim krallığımdır. İzni olmadan buraya giren kimse sağ çıkamaz!”
Keloğlan başını eğdi. “Bunu bilmiyordum aslan kardeş,” dedi sakince. “Ama niyetim kötü değil. Fakir anama ekmek parası kazandırmak için buradayım.”
Aslan bir an sessiz kaldı, Keloğlan’ın temiz yüreğine ve gözlerindeki masumiyete baktı. Sonra bir gürleyişle tekrar konuştu: “Ben de bir zamanlar bir padişahın oğluydum. Ama kötü bir büyücü, beni bu hâle getirdi. Şimdi ancak saf ve temiz bir kalp bu büyüyü bozabilir.”
Keloğlan’ın gözleri parladı. “Eğer senin büyünü bozabilirsem, sana nasıl yardım edebilirim?”
Aslan başını salladı. “Dostum, büyüyü bozmak için şu derin mağarada bulunan sihirli elmayı bulup bana getirmen gerekiyor. Ama dikkat et! O mağarada birçok tuzak var.”
Keloğlan hiç tereddüt etmedi. Hemen mağaraya doğru yola koyuldu. Mağaranın girişine geldiğinde, içeriden gelen ürkütücü rüzgar sesleri ve karanlığın derinliği, insanın iliklerine kadar korku salıyordu. Ama Keloğlan’ın cesareti korkusuna ağır bastı. İçeriye adım attığında, her adımında yer sallanıyor, gölgeler gözlerinin önünde dans ediyordu.
Derinlere indikçe, Keloğlan çeşitli tuzaklar gördü. Kimi zaman yere çivili kazıklar düştü, kimi zaman aniden kapanan taş kapılar oldu. Fakat Keloğlan’ın zekası ve soğukkanlılığı, bu tehlikelerin üstesinden gelmesini sağladı.
En sonunda, mağaranın en dibinde altın gibi parlayan, ışıl ışıl bir elma gördü. Bu elma, sıradan bir meyve değildi; öyle parlak, öyle göz alıcıydı ki sanki tüm mağarayı aydınlatıyordu. Keloğlan elmayı aldı ve hızla mağaradan çıkıp aslanın yanına döndü.
Elmayı aslana verdiği an, bir mucize oldu! Aslanın gözleri bir anda kapandı, vücudu ışıklar içinde parladı. Ve aslan, bir anda genç, yakışıklı bir prense dönüştü!
Prens, Keloğlan’a minnetle baktı. “Sen olmasaydın, bu lanetten asla kurtulamazdım,” dedi. “Artık krallığıma geri dönebilirim. Ama sen de boş dönmeyeceksin.”
Prens, sihirli bir keseyi Keloğlan’a verdi. “Bu kese asla boşalmaz. Ne kadar para istersen, içinde bulacaksın. Artık fakirlik çekmeyeceksiniz.”
Keloğlan, mutlu bir şekilde annesinin yanına döndü. O günden sonra, ne annesi ne de Keloğlan bir daha yoksulluk çekmedi. Ve her zaman yardımseverliğini, saf kalbini koruyarak yaşamaya devam etti.
Gökten üç elma düşmüş: Biri Keloğlan’ın başına, biri anasının gönlüne, biri de bu masalı dinleyenlerin üstüne…
Masal bu ya, belki bir gün sizin de karşınıza bir sihirli elma çıkar, kim bilir?
Diğer Keloğlan masallarına ulaşmak için tıklayın: Keloğlan masalları
