Bir varmış, bir yokmuş… Uçsuz bucaksız yeşil bir ormanın tam ortasında, dallarında rengarenk yapraklar ve minicik kalpler açan Kalp Ağacı yaşarmış. Bu ağaç öyle sihirliymiş ki, yanına gelen herkes, sevginin sıcaklığını hissedermiş. Ama bu sıcaklığı en çok, anne ve babasından uzak kalmış küçük hayvanlar ararmış.
Bir gün, ormanın en yaramaz ve en meraklı kuşu Minik Serçe, Kalp Ağacı’nın etrafında uçuyormuş. O sabah yuvasından erken çıkmış, annesi ve babasına haber vermeyi unutmuş. “Nasıl olsa dönerim,” diye düşünmüş. Ancak güneş batmaya başladığında, eve nasıl döneceğini unutmuş.
Minik Serçe endişeyle cıvıldarken, Kalp Ağacı’nın dallarından yumuşak bir ses yükselmiş:
“Ne oldu, küçük dostum? Neden bu kadar üzgünsün?”
Minik Serçe, gözlerinden düşen minik damlaları silerek cevap vermiş:
“Anne ve babamı bulamıyorum. Onların sıcak kucaklaması olmadan çok üşüyorum.”
Kalp Ağacı, dallarını nazikçe sallayarak konuşmuş:
“Üzülme, sevgili serçe. Anne ve baba sevgisi, kaybolmaz. O sevgi senin kalbinde hep saklı. Sana bir ışık vereceğim, bu ışık seni onlara götürecek.”
Dallarından bir ışık huzmesi süzülmüş. Minik Serçe, ışığın rehberliğinde uçmaya başlamış. Yol boyunca, annesi ve babasıyla geçirdiği mutlu anıları hatırlamış. Gözlerinin önüne, annesinin sıcak yuva kurduğu dallar ve babasının ona uçmayı öğrettiği günler gelmiş. Kalbi, bu güzel anılarla doldukça, cesareti de artmış.
Sonunda, bir ağacın tepesinde annesiyle babasını görmüş. Onlar da Minik Serçe’yi arıyormuş. Serçecik hemen hızla uçarak annesinin kanatlarına sığınmış. Annesi onu sararken, babası yumuşak bir şekilde gülümsemiş:
“Seni çok merak ettik, yavrum. Sevgi dolu bir yuvanın değeri, birlikteyken daha çok hissedilir.”
Minik Serçe o gün, anne ve babasının sevgisinin, her zaman yanında olduğunu öğrenmiş. Kalp Ağacı’nın ışığı, yalnızca yolu değil, sevgiyi de nasıl bulacağını göstermiş.
O günden sonra, Minik Serçe asla ailesini habersiz bırakmamış ve her gün onlara sevgisini göstermek için bir yol bulmuş.
Ve gökte yıldızlar parladıkça, Kalp Ağacı’nın dallarında minik kalpler açmaya devam etmiş. Çünkü sevgi, hep büyürmüş.
Göklerde uçan serçeler ve dallarda açan kalplerle, masal burada biter.
