Bir zamanlar, yemyeşil bir çiftlikte bir eşek ile bir horoz huzur içinde yaşarmış. Günlerini tarlalarda dolaşarak, keyifle yiyecek arayarak ve birbirleriyle sohbet ederek geçirirlermiş. Eşek çalışkan ve güçlü bir hayvandı, horoz ise zeki ve dikkatliliğiyle tanınırdı.
Bir gün, ormandan gelen aç bir aslan çiftliğin yakınlarında dolaşmaya başladı. Bir süre etrafı süzdü ve gözü, tarlada dolaşan semiz eşeğe takıldı. “Bu tam bana göre bir av,” diye düşündü aslan. “Uzun zamandır böylesine besili bir av görmemiştim.” Sessizce saklanarak eşeği izlemeye koyuldu. Onu avlamak için en doğru anı bekliyordu.
Aslan tam saldırıya geçecekken, horoz tehlikeyi sezdi. Endişelenen horoz, yüksek sesle ötmeye başladı. Horozun ötüşü, aslanın içini büyük bir korkuyla doldurdu. Meğerse aslan, horoz sesinden ödü kopan bir hayvanmış! Panik içinde geri çekildi ve hızla ormanın derinliklerine doğru kaçmaya başladı.
Bunu gören eşek, büyük bir şaşkınlık yaşadı. “Koskoca aslan, küçücük bir horozun sesinden korkup kaçtıysa, benim koca gövdemden ve güçlü sesimden nasıl korkar kim bilir!” diye düşündü. İçine büyük bir cesaret doldu. Horozun yaptığını kendi gücüyle karıştırarak, aslanı daha da korkutacağını sandı.
Eşek, büyük bir özgüvenle aslanın peşine düştü. Var gücüyle anırıyor, hızla koşarak aslanı kovalamaya çalışıyordu. Bir süre sonra aslan, eşeğin peşinden geldiğini fark etti. Önce yoluna devam etti, fakat sonra durup düşündü. “Bu aptal hayvanın bana saldırabileceğini mi sanıyor?” diye iç geçirdi.
Birkaç adım daha attıktan sonra aniden durdu. Nefes nefese kalmış eşek, büyük bir zafer kazanıyormuş gibi hissetti. Tam ona iyice yaklaşmıştı ki aslan bir anda arkasına dönüp kükredi. O koca pençelerini kaldırıp bir darbede eşeği yere serdi.