Uzak diyarlarda, kocaman ağaçların altında, rengârenk kuşların şarkı söylediği yemyeşil bir ormanda minik bir fil yavrusu yaşardı. Adı Bubu’ydu. Bubu çok meraklı, biraz yaramaz ama çok sevimliydi.
Her sabah annesi ona nasihat ederdi:
“Canım Bubu’m, sakın sürüden ayrılma. Orman büyük ve tehlikelerle dolu olabilir.”
Bubu her zamanki gibi başını sallayıp:
“Tamam anne.” dedi.
Ama içinden, “Birazcık uzaklaşırsam ne olur ki?” diye geçirdi.
O gün hava çok güzeldi. Sürü nehir kenarına gidip su içmeye başladı. Bubu’nun gözü, ağaçların arkasındaki renkli kelebeklere takıldı. Dayanamadı. Sessizce sürüden ayrıldı ve kelebekleri takip etmeye başladı.
Ama fark etmediği bir şey vardı: Orman giderek kararıyor ve yollar değişiyordu. Bir süre sonra Bubu yolunu kaybetti. Geri dönmek istedi ama karşısına çamurlu bir bataklık çıktı. Bir adım attı, ama… GLOP!
Ayağı çamura saplandı.
Ne kadar çırpındıysa da kurtulamadı. Korkudan gözyaşları süzüldü minik yanaklarına.
“Anneee! Anne lütfen yardım et!” diye bağırdı Bubu. Ama yalnızca kurbağaların sesi yankılandı.
O anda annesinin sözleri kulaklarında çınladı:
“Sakın sürüden ayrılma…”
“Keşke dinleseydim.” dedi Bubu hıçkırarak.
“Bir daha asla annemin sözünü çiğnemeyeceğim…”
Tam o sırada, uzaktan tanıdık bir ses duyuldu. Annesi ve sürü, Bubu’yu ararken ayak izlerini bulmuşlardı! Annesi, güçlü hortumunu uzattı, nazikçe çekti ve minik yavrusunu bataklıktan kurtardı.
Bubu annesine sarıldı, ağlaya ağlaya:
“Özür dilerim anne, çok korktum… Bir daha hiç sözünden çıkmayacağım.” dedi.
Annesi onu sevgiyle okşadı:
“Önemli olan ders almak, canım yavrum. Şimdi güvendesin.”
O günden sonra Bubu, hem daha dikkatli hem de daha akıllı bir fil yavrusu oldu. Macera aramayı da hiç bırakmadı ama bunu hep annesinin yanında ve güvenli yollarla yapmayı öğrendi.
Ve ormanda herkes, artık ne kadar akıllı bir yavru fil olduğunu konuşuyordu.
Gökten üç elma düştü:
Biri Bubu’ya, biri annesine, biri de annesinin sözünü dinleyen tüm çocuklara!
Bu masalı da okuyun: Çıtçıt ile Tospik