Bir varmış, bir yokmuş. Uzak olmayan bir şehirde, annesiyle babasıyla yaşayan yedi yaşında bir çocuk varmış. Adı Ali’ymiş. Ali, enerjik, meraklı ve biraz dağınık bir çocukmuş. Her sabah okula gitmeden önce oyuncaklarıyla oynamak ister, sonra da kahvaltısını aceleyle yapar, ama sıra ayakkabılarını giymeye gelince ortalık biraz karışırmış.
Bir sabah, Ali erkenden uyanmış. Hemen en sevdiği oyuncak arabasıyla oynamaya başlamış. Oyuna öylesine dalmış ki saatin kaç olduğunun farkına bile varmamış.
Annesi seslenmiş:
— Ali! Hadi canım, kahvaltıya gel!
Ali aceleyle mutfağa koşmuş. Hızlıca peynirli sandviçini yemiş, sütünü içmiş. Sonra annesi ceketini uzatmış:
— Hadi bakalım, çantan hazır. Ayakkabılarını giy de çıkalım.
Ali kapıya doğru yönelmiş. Sol ayakkabısını bulmuş ama… Sağ ayakkabısı ortalıkta yokmuş!
O andan itibaren evde büyük bir “ayakkabı arama operasyonu” başlamış.
Ali önce salonu aramış. Koltuğun altına bakmış, halının kenarını kaldırmış, televizyonun arkasına bile bakmış. Yok! Annesi mutfağı, banyoyu, hatta çamaşır makinesinin içini bile kontrol etmiş. Baba da işe gitmek üzereyken ayakkabılığı karıştırmış ama sağ ayakkabı yokmuş.
Ali düşünmüş:
— En son nerede çıkarmıştım acaba?
Annesi sormuş:
— Dün okuldan gelince nereye koydun ayakkabılarını?
Ali düşünmüş… Düşünmüş… Hatırlayamamış.
O sırada minik bir ses duyulmuş. Fısıltı gibi. Çok hafif.
— Beni arıyorsan buradayım…
Ali kulak kesilmiş:
— Kim konuşuyor?
Yine fısıltı:
— Ben, ayakkabın… Dün beni oyuncak kutusunun yanına attın. Üzerime de oyuncakları koydun. Şimdi çok sıkıştım…
Ali hemen odasına koşmuş. Oyuncak kutusunun kapağını açmış. Arabaları, pelüş hayvanları tek tek çıkarmış. En altta, sıkışmış, tozlanmış ama hâlâ kendisi gibi duran sağ ayakkabısını bulmuş!
— İşte buradasın! diye sevinçle bağırmış.
Ayakkabı sanki gülümsüyormuş:
— Bundan sonra beni yerime koyar mısın?
Ali başını sallamış:
— Söz veriyorum! Her gün okuldan geldikten sonra seni güzelce ayakkabılığa koyacağım. Üzerine oyuncak atmayacağım.
Ayakkabısını giymiş, annesine seslenmiş:
— Anne buldum! Hadi çıkabiliriz!
Annesi gülerek başını sallamış:
— Umarım bu sana ders olur tatlım.
Okula doğru yürürlerken Ali, kendi kendine mırıldanmış:
— Eşyaların da hisleri var galiba. Onlara iyi davranmak lazım…
Ve o günden sonra Ali, her gün okuldan geldiğinde ayakkabılarını düzenli bir şekilde ayakkabılığa yerleştirmiş. Oyuncaklarını da oynamayı bitirince kutusuna koymuş. Çünkü artık biliyormuş: Eşyalar da düzeni sever. Hem böylece sabahları hiçbir şey kaybolmazmış!
Gökten üç ayakkabı düşmüş; biri Ali’nin, biri annesinin, biri de bu masalı dinleyip ayakkabısını hemen yerine koyan her çocuğun başına!
✨ Masal burada bitti ama büyü devam ediyor!
Daha fazla masal, renkli içerikler ve özel paylaşımlar için Instagram’da buluşalım ➡ [@masalokuyun]
🌈 Hayal gücünün peşinden gel! 💫