Bir zamanlar, Anadolu’nun uzak bir köyünde Keloğlan adında cesur ve zeki bir genç yaşardı. Keloğlan, sadece aklıyla değil, yüreğiyle de sevdiklerine yardım eden, her zaman doğruyu söyleyen biriydi. En büyük hayali, padişahın güzel kızı Papatya ile evlenmekti. Papatya, güzelliğiyle olduğu kadar, aklı ve cesaretiyle de tanınan bir prenses olarak biliniyordu.
Bir gün, padişah büyük bir duyuru yaptı: “Benim kızım Papatya’yı alacak olan, büyük bir yarışmayı kazanmalıdır. Yarışma, ok atma, güreş tutma, labirentte çıkış yolunu bulma ve mantık sorularına cevap verme aşamalarından oluşacaktır!” Duyuruyu duyan herkes, bu fırsatı kaçırmak istemedi. Ancak Keloğlan, kalbinin derinliklerinde bu yarışmayı kazanacağına inanıyordu.
Yarışma günü geldiğinde, köy halkı sarayın önünde toplandı. Padişah, yarışmayı izlemek için tahtına oturdu. Keloğlan, kalabalığın arasından sıyrılarak öne geçti. Yarışmanın ilk aşaması olan ok atma, oldukça zorlu görünüyordu. Herkesin gözü Keloğlan’ın üzerindeydi. Keloğlan, elindeki oku, hedef tahtasına fırlatırken, tam ortasına isabet ettirdi. Kalabalıktan büyük bir alkış koptu. Herkes onun bu başarısına hayran kalmıştı.
İkinci aşama güreş tutmaydı. Keloğlan, rakibiyle karşılaştığında, ne kadar güçlü olduğunu gösterme şansına sahipti. Ancak rakibi, kolları bükülmez bir dağ gibiydi. Keloğlan, zekâsını kullanarak rakibini çelme takıp yere serdi. “Bir güreşçi, sadece gücüyle değil, aklıyla da kazanır,” dedi.
Üçüncü aşama, karmaşık bir labirentte çıkış yolunu bulmaktı. Labirentte, duvarların her biri yüksek ve karışıktı. Keloğlan, içeri girdiğinde, yolların zorluklarına rağmen aklındaki stratejileri uygulamaya koyuldu. Her köşede, bir ipucu buldu; oklar, çiçekler ve taşlar. Aklını kullanarak en kısa yoldan çıkışı buldu. Sonunda labirentin kapısına ulaştığında, herkes onu alkışladı.
Son aşama, mantık sorularına cevap vermekti. Padişah’ın danışmanları, zor sorularla Keloğlan’ı test etmeye çalıştı. İlk soru, “Bir sokakta beş ev var. Her evin önünde iki kapı var. Toplam kaç kapı vardır?” oldu. Keloğlan, “Beş evde iki kapı olduğuna göre, toplam on kapı vardır,” diye cevapladı. Herkes Keloğlan’ın zekâsına hayran kaldı.
Yarışmanın sonunda Keloğlan, tüm aşamaları başarıyla geçerek kazanan ilan edildi. Ancak padişah, “Ben bu Keloğlan’a kız vermem!” diyerek durumu değiştirdi. Keloğlan, şaşırmıştı ama padişah, “Eğer benim kızımı almak istiyorsan, birkaç zorlu görev yerine getirmen gerekiyor!” dedi.
Keloğlan, “Her türlü zorluğu göğüslerim, yeter ki bana fırsat verin!” dedi. Padişah, ona zor görevler vermeye başladı. İlk görev, köyün en yüksek dağının tepesinden bir çiçek getirmekti. Keloğlan, köylülerle vedalaşıp dağa doğru yola çıktı. Dağa tırmanırken, çeşitli engellerle karşılaştı; kayalar, dar geçitler ve soğuk rüzgâr. Ancak aklına Papatya’nın gülümsemesi geldi ve bu onu motive etti. Dağın zirvesine ulaştığında, en güzel çiçeği buldu ve köyüne geri döndü.
İkinci görev, ormanın derinliklerinde kaybolmuş bir çocuğu bulmaktı. Keloğlan, hemen ormana doğru yola çıktı. Ormanın derinliklerinde yürürken, kuşların cıvıltısını ve rüzgârın sesini dinleyerek çocuğu aradı. Bir süre sonra, ağlayan bir çocuğun sesini duydu. Hemen sesin geldiği yöne koştu ve çocuğu buldu. Onu güvenle köyüne geri götürdüğünde, tüm köy halkı ona minnettar oldu.
Üçüncü görev, büyük bir taşın altındaki hazineyi bulmaktı. Padişah, Keloğlan’a büyük bir taşın altında bir hazine bulmasını söyledi. Keloğlan, ormanda en büyük taşı aradı. Taşın altında bir hazine bulamayınca, karamsarlığa kapılmadı. Bunun yerine, taşın altında bir not buldu: “Gerçek hazine, dostluk ve cesaretle elde edilir.” Bu not, Keloğlan’ın gözlerini açtı ve ona gerçek değerlerin ne olduğunu hatırlattı.
Keloğlan, tüm görevleri başarıyla tamamladığında, padişah onu dikkatle izliyordu. Artık Keloğlan’ın azmi ve cesareti karşısında şaşkınlık içindeydi. “Bu delikanlı, güçlü, mert ve zeki biri!” dedi. Padişah, “Artık kızımı gönül rahatlığıyla seni verebilirim,” diyerek Keloğlan’a güvendiğini açıkladı.
Ve Keloğlan ile Papatya’nın düğünü, köyde büyük bir şenlik olarak kutlandı. 40 gün 40 gece süren düğün, herkesin katılımıyla muhteşem geçti. Köy halkı, Keloğlan’ın cesaretini ve zekâsını konuşurken, Papatya da onunla birlikte olmanın mutluluğunu yaşıyordu. Keloğlan ve Papatya, sevgi dolu bir yuva kurarak bir ömür boyu mutlu yaşadılar.
Hayat, karşımıza birçok zorluk çıkarabilir. Ancak azim, cesaret ve akıl ile zorlukların üstesinden gelebiliriz. Gerçek değerler, dostluk ve cesaretle elde edilir; önemli olan vazgeçmemek ve her engeli aşmak için mücadele etmektir!
