Bir zamanlar, güzel kaval çalan bir balıkçı varmış. Bu balıkçı, ne zaman kavalını eline alsa etrafındakiler hayranlıkla dinlermiş. Ancak bir gün aklına ilginç bir fikir gelmiş: “Acaba kavalımın güzel sesi balıkları da etkiler mi?” diye düşünmüş. Bu merakla, kavalını yanına alıp deniz kıyısına gitmiş.
Denizin hemen kenarındaki büyük bir kayanın üzerine oturmuş ve kavalını çalmaya başlamış. Çaldıkça kendini müziğin büyüsüne kaptırmış ve bu güzel melodilerin balıkları sudan çıkarıp kendisine doğru çekeceğine inanmış. Melodiler dalgalarla birlikte uzaklara yayılırken balıkların bu eşsiz sese kayıtsız kalamayacağını düşünmüş. Ancak, uzun süre çalmasına rağmen denizde en ufak bir hareket bile olmamış. Balıklar ne sudan çıkmış ne de başlarını sudan çıkarıp bakmışlar.
Balıkçı, bir süre daha sabırla çalmış, ama sonuç değişmemiş. Sonunda pes etmiş ve kendi kendine, “Bu balıklar kavalın güzelliğinden anlamıyor,” diye söylenmiş. Kavalını bir kenara bırakmış, ardından yanındaki serpme ağını almış ve denize atmış. Bu sefer işte şansı yaver gitmiş! İlk atışında ağ dolusu balık yakalamış. Ağdan çıkardığı balıkları kumların üzerine serdiğinde olanlar ise balıkçıyı hem şaşırtmış hem de kızdırmış.
Balıklar, kuma serildikleri anda çırpınmaya ve zıplamaya başlamış. Bu durumu gören balıkçı, onların bu hareketliliğine anlam verememiş. Elindeki kavalı göstererek kızgın bir ifadeyle bağırmış:
“Ah, siz edepsiz hayvanlar! Az önce size en güzel melodilerimi çaldım, kımıldamadınız bile. Şimdi müziği bıraktım, başlamışsınız oynamaya ve zıplamaya!”
Balıkçı bu duruma sinirlense de bir yandan da balıkların davranışını anlamış. Kendi kendine gülerek, “Demek ki her şeyin bir yolu varmış.” diyerek topladığı balıklarla evinin yolunu tutmuş.
