Bir gün, kurnaz bir gelincik, ormanda dolaşırken bir tavşanın yuvasını fark etmiş. Yuva, oldukça rahat ve güvenli görünüyormuş. Gelincik, tavşanın her sabah erkenden yuvasını terk ettiğini öğrenmiş. “Bu yuva tam bana göre!” diye düşünmüş ve planını yapmaya başlamış.
Bir sabah, tavşan her zamanki gibi avlanmaya çıkmış. Tavşan gün boyu taze otlar arasında keyifle dolaşmış, karnını doyurmuş ve güneş batarken yuvasına geri dönmüş. Fakat yuvasına geldiğinde büyük bir şok yaşamış. Kapıda, eşyalarıyla yerleşmiş bir gelincik oturuyormuş!
Tavşan, şaşkınlıkla, “Aman Allah’ım, bu da ne böyle? Lütfen Bayan Gelincik, derhal evimden çıkın!” diye çıkışmış.
Gelincik ise soğukkanlı bir şekilde, “Neden çıkayım ki? Artık burası benim evim!” diye yanıt vermiş.
Tavşan sinirlenerek, “Burası benim yuvam! Dedemden bana kaldı ve ben ilk yerleşenim. Topraklar bizim geleneklerimize göre ilk sahibin hakkıdır. Eşyalarını topla ve buradan git!” diye diretmiş.
Ama gelincik pes etmemiş: “Boş bulduğum bir yere yerleştim ve burası artık benimdir!” demiş.
Tartışma uzadıkça çözüm bulamayan tavşan ile gelincik, hakem olmaları için ormandaki bilge kediden yardım istemeye karar vermişler. Bu kedi, ormanda yalnız yaşayan, bilime adanmış hayatı nedeniyle çok saygı gören biriydi.
Tavşan ve gelincik, büyük bir saygıyla kedinin karşısına çıkmış. Kedi onları gördüğünde, yaşlı bir edayla, “Evlatlarım, yaklaşın da sizi daha iyi duyayım. Kulaklarım artık pek iyi işitmiyor,” demiş.
Tavşan ve gelincik, kediye daha da yaklaşmışlar. Tam o sırada, kedi yaşına rağmen şaşırtıcı bir çeviklikle ikisinin üzerine atlamış! Bir anda tavşan ve gelinciği yere sermiş. Onları teker teker midesine indirerek tartışmaya son vermiş.
Kurnazlık ve anlaşmazlıklarıyla kendi sonlarını hazırlayan gelincik ile tavşan, kedinin kararıyla karşılaşmış ama bu karar, kimseyi memnun edecek türden olmamış.
