Bir varmış, bir yokmuş. Uzak ülkelerin birinde, çiçeklerle süslenmiş bahçeleri, kuş sesleriyle dolu sokakları olan Şifa Mahallesi adında sevimli bir yer varmış. Bu mahallede çocukların kahkahaları her yeri sarar, oyun sesleri sabah başlayıp akşama kadar sürermiş.
Ama bir süredir Şifa Mahallesi sessizleşmiş. Top sesleri duyulmaz, ip atlayan çocukların neşesi sokağa taşmaz olmuş. Çünkü çocuklar artık evlerinden çıkmıyor, ekranların başından ayrılmıyormuş. Bilgisayar oyunları, telefonlar ve tabletler onlara dışarıdaki hayatı unutturmuş.
Bu mahallede yaşayan Umay adında neşeli, hareketli ve her zaman gülümseyen bir kız varmış. Umay sabahları erkenden kalkar, gerinir, pencereyi açar, derin bir nefes alır ve güne başlarmış. Her sabah yürüyüş yapar, ip atlar, esneme hareketleriyle kendini zinde tutarmış.
Bir gün, pencereye çıkıp mahalleye bakmış Umay. Ne Kaan dışarıda top oynuyormuş, ne Ece ip atlıyormuş, ne de Yiğit bisiklet sürüyormuş. Hepsi evdeymiş, başlarını eğmiş, ekranlara dalmış.
Umay’ın içi burkulmuş. “Neden kimse artık dışarı çıkmıyor?” diye düşünmüş. “Oysa dışarıda dünya ne kadar güzel! Güneş parlıyor, kuşlar cıvıldıyor, çimenler koşmak için beni çağırıyor!”
O gün kararlı bir şekilde annesinin yanına gitmiş. “Anne, ben arkadaşlarımı yeniden sokağa döndürmek istiyorum. Birlikte oynayalım, spor yapalım. Bu mahalle yeniden canlansın!”
Annesi gülümsemiş: “Harika bir fikir bu, Umay. Eminim sen bunu başarabilirsin.”
Umay hemen renkli kartonlar ve kalemlerle duyurular hazırlamış. Üzerine büyük harflerle şunları yazmış:
🎉 ENERJİ TAKIMI KURULUYOR!
Koşmak, zıplamak, dans etmek, kahkaha atmak serbest!
Bugün saat 10:00’da parkta buluşuyoruz!
Katılan herkese meyve sepeti sürprizi! 🍎🍓🍌
Duyuruları apartman kapılarına, marketin camına, parktaki ağaçlara asmış. Sonra saat 10:00’da parkta müziği açmış, ipini çıkarmış ve gülümseyerek tek başına zıplamaya başlamış.
İlk on dakika kimse gelmemiş.
Ama sonra, camdan bakan küçük gözler görünmeye başlamış. Ece önce elinde bir şapka, utana sıkıla gelmiş. Ardından Kaan, elinde bir top ile parka yürümüş. En sonunda da Yiğit, bisikletiyle hızla gelmiş.
“Ne yapıyorsun burada?” diye sormuş Ece.
Umay gülümsemiş. “Enerji Takımı’nı kuruyorum. Yalnızca oynayarak spor yapmak istiyoruz. Denemek ister misiniz?”
Önce biraz çekinmişler. Ama Umay onlara eğlenceli bir ısınma oyunu gösterince hep birlikte gülmeye başlamışlar. Zıplamışlar, sekerek yarış yapmışlar, yerde yuvarlanarak kahkahalara boğulmuşlar. Kaan topuyla mini bir futbol maçı başlatmış, Ece uzun zamandır ilk kez ip atlamış, Yiğit bisiklet sürüp etrafı turlamış.
Bir saat sonunda herkesin yüzü kıpkırmızı ama gözleri ışıl ışılmış. Üstelik çok daha mutlu, daha enerjik ve keyifli hissediyorlarmış.
Umay, çantasından hazırladığı meyve sepetini çıkarmış. “Sürpriz zamanı!” demiş. Hep birlikte çimlere oturmuş, meyveleri paylaşmışlar.
O günün akşamı, mahallede uzun zamandır ilk kez çocuk sesleri yankılanmış. Ertesi sabah başka çocuklar da parka gelmiş. Herkes “Enerji Takımı”na katılmak istemiş. O günden sonra pazartesileri ip atlama günü, salıları koşu günü, çarşambaları dans günü olmuş…
Şifa Mahallesi, yeniden eski neşesine kavuşmuş. Çünkü çocuklar şunu fark etmiş:
Ekranlar eğlenceli olabilir ama gerçek mutluluk, hareket edip birlikte gülmekte saklıymış.
Ve Umay, mahallenin minik kahramanı olarak çocuklara yalnızca sporun değil, birlikte olmanın gücünü de göstermiş.
Bu masalı da okuyun: Toprak ve Sihirli Futbol Topu