Bir zamanlar, rengârenk çiçeklerle bezeli yemyeşil bir ormanda, küçük ve meraklı bir tavşan yaşarmış. Bu sevimli tavşanın adı Pufi’ymiş. Pufi’nin en sevdiği şeyler havuç kemirmek, çimenlerin üzerinde yuvarlanmak ve ağaç kovuklarının içine saklanmakmış.
Pufi çok enerjik bir tavşanmış ama bir konuda biraz zorlanıyormuş:
Tuvaleti kullanmak!
Pufi hâlâ bez kullanıyormuş. Oyun oynarken çişini veya kakasını bezine yapıyor, sonra da çok utanıp saklanıyormuş. Annesi ve babası bu durumu anlayışla karşılıyor, her seferinde ona nazikçe yardım ediyorlarmış. Ama artık Pufi büyümeye başlamış, yavaş yavaş kendi başına bazı şeyleri öğrenmesi gerekiyormuş.
Bir sabah annesi Pufi’yi kucaklamış ve şöyle demiş:
“Canım yavrum, sen artık büyüyorsun. Bez kullanmak yerine tuvaleti kullanmayı öğrenmenin zamanı geldi. Biz sana özel bir lazımlık aldık. Üstünde minik bir tavşan ve havuç resimleri var!”
Pufi biraz şaşırmış ama aynı zamanda heyecanlanmış. Lazımlığa bakınca gözleri parlamış:
“Onun adı… Zıpzıp olsun!” demiş sevinçle.
Ertesi gün Pufi, Zıpzıp’la tanışmış. Annesi ona nasıl oturması gerektiğini göstermiş. Önce biraz garip hissetmiş ama annesi hep yanında olduğu için kendini güvende hissetmiş.
“Zıpzıp senin yeni arkadaşın olacak,” demiş annesi. “Ne zaman çişin ya da kakan gelirse hemen ona gitmelisin.”
Ama ilk birkaç gün kolay geçmemiş. Pufi bazen oyuna dalıp tuvaletini unutuyor, sonra bezine kaçırıyormuş. Ama annesi hiç kızmıyormuş. Her seferinde:
“Hiç sorun değil, öğrenmek zaman alır. Bir dahaki sefere birlikte Zıpzıp’a gideriz.” diyormuş.
Derken bir gün, Pufi arkadaşlarıyla oynarken karnı hafifçe guruldamış. Bir an durmuş ve düşünmüş:
“Bu gurultu… Kakam geliyor demek!”
Hemen koşarak eve gitmiş, Zıpzıp’a oturmuş. Biraz beklemiş ve…
PLOP!
Kakası lazımlığa düşmüş! Pufi şaşırmış ama hemen ardından gülümsemiş. Annesi kapıdan bakıp sevinçle alkışlamış:
“Aferin sana Pufi! Sen harika bir iş çıkardın!”
O gün babası Pufi’ye renkli bir “Tuvalet Kahramanı Rozeti” yapmış. Üzerinde “Ben Tuvaletimi Kendim Yapıyorum!” yazıyormuş. Pufi çok gururlanmış. Artık Zıpzıp’la vakit geçirmekten keyif alıyormuş. Her sabah kalkınca tuvalete gidiyor, çişini ya da kakasını Zıpzıp’a yapıyor, sonra ellerini yıkamayı da unutmuyormuş.
Ormanda yaşayan diğer minik hayvanlar da Pufi’nin hikâyesini duyunca onu örnek almışlar. Sincap Lolo, kirpi Mimi ve minik ayı Topik de tuvalet eğitimi almaya başlamış. Hatta bir gün, ormanda büyük bir “Tuvalet Kahramanları Kutlaması” yapılmış. Herkes rozetleriyle gelip dans etmiş, meyve yemiş, oyunlar oynamış.
Pufi artık tuvalet eğitimini başarıyla tamamlamış. Kendine güveni artmış ve arkadaşlarına da destek oluyormuş.
Ve her sabah aynanın karşısına geçip şöyle diyormuş:
“Ben Pufi’yim, kocaman oldum, tuvaletimi artık Zıpzıp’la yapıyorum!”
Gökten üç havuç düşmüş:
Biri Pufi’ye, biri Zıpzıp’a, biri de tuvaleti kullanmayı öğrenen tüm cesur miniklere!
Bu masalı da okuyun: Pufik ve Sihirli Uyku Ağacı